مردود

هجرتش را به مدینه آغاز کرد، تا به خانه خدا رسد، اما چه غریبانه از خانه خدا به سوی کربلا هجرت کرد تا به خدا برسد.

کاروان در حرکت است، کوچه ها و خیابان ها را یک به یک می گذراند و کاروانیان در هلهله شامیان می سوزند، کف هایی که می زنند و کل هایی که می کشند هر کدام آتشی است بر جان فرزندان بهترین مخلوق عالم، هر یک آتشی است بر جان فرزندان برادر ملائکه الله، آری شادی شامیان، زخم زبان های شامیان هر کدام چوب خیزرانی است که بر وجود فرزندان رسول الله(ص) فرود می آید.
و زینب(س) با صبوری تمام گاه به سر های بر نیزه نگاه می کند و گاه به زخم های گردن برادر زاده اش زین العابدین(ع)، و گاه بر جراحات بسیار کودکان مرحمی از جنس اشک می گذارد.
رباب(س) هنور در دل برای فرزندش لالایی می خواند و یاد اصغر(ع) را در آغوشش تکان می دهد و گویی می خواهد فکر به اصغر را دمی به خواب ببرد، کودکان یک به یک آه می کشند و با نوازش زخم هایشان توسط باد، اشک چشمشان روان می شود.
زخم های گردن ولی الله، امام سجاد(ع) سوز مضاعفی پیدا می کند و توان حضرت را ربوده، سکینه(س) خود را وقف کودکان کرده و هر دم به یکی از کودکان سر می زند و دردی از دردهایشان را با صحبت هایش التیام می بخشد.
باقرالعلوم(ع) که هنوز در کودکی به سر می برد گویی ماموریتش را از همین سن کم آغاز کرده و سرکردگی کودکان را برعهده گرفته است، و شاید یکی از مهمترین ماموریت ها را بر عهده گرفته است، کودکان کربلا مبلغان نهضت عاشورایند.
کودکان مبلغند زیرا قل و زنجیر و تازیانه امانی نگذاشته برای بزرگان کاروان که بتوانند به میان مردم بروند و نهضت عاشورا را زنده نگهدارند، از این رو کودکان یک به یک به بهانه های مختلف از  جلمه بازی به شامیان نزدیک می شوند و آنها را به سمت خرابه جلب می کنند.
مردم را می آورند تا زین العابدین(ع) و زینب کبری(س) آنها را بیدار کنند، اما وای بر شام و شامیان، وای بر شام و شامیان، وای بر شام و شامیان که زخم زبان هایشان، عرصه را چنان بر امام سجاد(ع) سخت کرد که برای امام حتی سخت تر از غم از دست دادن خاندانش بود، سخت تر از سر بریده پدرش حسین بن علی(ع)، عمویش ابوالفضل العباس(ع)، برادرش علی اکبر(ع) و 15 نفر دیگر از عزیزانش بود، چنانکه وقتی از امام سجاد(ع) در مدینه پرسیدند که ای یادگار و جانشین رسول الله(ص) چه زمان بر شما سخت تر از زمان های دیگر گذشت حضرت سه مرتبه فرمودند الشام، الشام، الشام، آری اگر کوفیان نامردند و عهد شکن، شامیانند هزار بار بدتر از آنها.
                                و رقیه(س) گویی در انتظار است...