یادم میاد وقتی که کوچیک بودیم، پدرم شب شهادت ائمه، دهه های محرم، عاشورا و اربعین و امثال این روزها من رو میبرد هیئت ها و به عزاداری میپرداخت، پدرم همیشه سعی میکرد من ببینم که عزادار امامان است، ما این شدیم که الان میتونیم گریه کنیم.
امروز هم دیدم که چطور کودکان نسل آینده غیر حسینی می شوند، تلویزیون بعد از ظهر شبکه 2 بود، برنامه فیتیله، آهنگ شاد، روز قبل از اربعین آهنگی پخش کرد که دوتا از بچه ها شروع به رقصیدن کردن.
کودکان آینده حسینی نیستند؛ میدانم
دیر بیدار شدم از خواب و طبیعتا هم دیر رسیدم سر کار، وقتی که رسیدم دیدم پشت میز نشسته داره متن کلیپ رو برای یکی از دوستان میخونه، میخونه و همراه باهاش هزار و یک گله و شکایت، هزار و یک درد ناگفته که هر کدومشون دردی از دردای ماست.
هر دفعه که میاد و میشینه به حرف زدن متاسفانه بزم غیبت ما هم شروع میشه و بعد از رفتنش از زیاد حرف زدن هاش گلایه میکنیم، اما امروز داشتم با خودم فکر میکردم و توی دلم گفتم واقعا حق داره بنده خدا، میدونستم که چیزایی که داره میگه میتونه همش حقیقت داشته باشه، چون از رفت و آمدن هاش و از منصب هاش میدونستم که توی حرفاش احتمال راست بیشتر از دروغه.
گلایه های بسیاری داشت، از نامردمیهای مسئولین، از بی بصیرتی بعضی که دارن میرن توی جمع خواص و هزاران هزار گلایه دیگه که فقط میخواستم بنویسم تا یک مقداری فکرم آروم بشه... همین...
آرام آرام به سمتم می آید و گویی میخواهد مرا در آغوش بگیرد، چنان به من نزدیک شده که گرمی نفس هایش را حس می کنم و پلک هایش را می بینم که بر هم می خورند گویی که مرا زیر باران چشمک هایش قرار داده، نمی دانم چرا گاه مهربان است و با صدایی آرام مرا صدا می زند فرشاد به سویم بیا و گاه چونان دیو سیاهی به سمتم حجوم می آورد.
گاه به سمتش روانم و گاه از او دوری میجویم، عجیب است، عجیب است برایم که هرگاه به سمتش رفتم دوریش را حس کردم و هر آنگاه که از او دور شدم در پیش خود دیدمش.
آری مرگ نزدیک است، می بینمش، حسش می کنم...
