مردود

دوست دارم این نوشته من متفاوت باشه از سایر نوشته هام...

بیوگرافی وبلاگی: سال 84 وبلاگ ایرانی را در بلاگفا داشتم، اما به دلیل برخی سیاست های آقای شیرازی وبلاگم را در سال 89 حذف کردم.
سال 1389 به پارسی بلاگ آمدم و وبلاگ آقا جون سلام را راه انداختم، متاسفانه یک اشتباه باعث شد این وبلاگ را از دست بدم و وبلاگم بعد از گذشت شش ماه حذف شد.
وبلاگ مردود را در دی ماه 1390 راه انداختم و تا الان نوشتم.

مقدمه ای نوشتم به قول معروف همینطوری و دلیل خاصی از مقدمه نداشتم، از سرویس پارسی بلاگ خیلی خوشم میاد، چند جایی وبلاگ نویسی تدریس کرده بودم تنها سرویسی رو که آموزش میدادم همین پارسی بلاگ بود و دیگر سرویس ها رو فقط اسم میبردم.
برای این کار هم دلیل داشتم، اولین دلیلم هم شناختی بود که از مدیر پارسی بلاگ آقای مهندس فخری داشتم، اخلاق، منش و البته سیاست ایشون دلیلی بود که من از بلاگفا به پارسی بلاگ بیام و بعد از 5 سال به روز رسانی وبلاگ ایرانی در بلاگفا، وبلاگم را حذف و در پارسی بلاگ شروع به نوشتن کنم.
دومین دلیلم هم کاربران پارسی بلاگ بود، کاربرانی که این سرویس داشت بیشتر از هر سرویسی به دلم می نشست، برای همین هم به این سرویس آمدم.
دلیل سوم من هم امکانات این سرویس بود که شاید بشه گفت خوبی ها و مزیت های سرویس های مختلف رو در خودش جمع کرده و تبدیل به سرویسی با امکانات خوب شده که هر روز هم در حال تکامل هست.
چند روز پیش بنا به کارم که رصد وبلاگ ها هست، با وبلاگ هایی برخوردم که اعتراض به نحوه دبیری مجله پارسی نامه داشتند، خودم که به این مجله کاری نداشتم و مطالبم رو هم چون عمدتا دلنوشته هام بودن در حدی نمیدیدم که توی این مجله بازنشر داده بشن، ولی این اعتراض دوستان توجه من رو به مجله پارسی نامه جلب کرد و باعث شد چند روزی این مجله رو رصد کنم.

عمده اعتراض دوستان
اولین اعتراضی که دوستان داشتند به این بود نظر دبیران این مجله بیشتر به سمت وبلاگ هایی جلب شده که الان در صدر وبلاگ ها از نظر امتیاز قرار گرفته اند، جلب شده.
دومین اعتراضی هم که به این دبیران که همه از دید من به عنوان بهترن های پارسی بلاگ هستند؛ می شد، این بود که بیشتر مطالب وبلاگ های این دوستان در مجله و آن هم در بهترین بخش بازنشر داده می شد.

بررسی اعتراض ها
اینکه من خواستم بررسی کنم، فقط به دلیل برطرف کردن حس کنجکاوی خودم بود، برای همین هم چند روز کم و بیش این مجله رو بررسی کردم، و چیزهایی مشاهده کردم که واقعا به دلم ننشست، اولین موردی که از اعتراض های دوستان ذکر کردم، واقعا انجام می شد، نه اینکه دبیران محترم قصد بالا بردن رتبه این وبلاگ ها را داشته باشند، اما من فکر می کنم رتبه بالای آنها در انتخاب دبیران اثر گذاشته بود و مطالبی از این وبلاگ ها منتشر می شد، که واقعا از هر نظر و حتی از قوانینی که خود مجله پارسی نامه داشت قابلیت انتشار نداشت.(البته این نظر شخصی من هست)
دومین اعتراض دوستان هم به انتخاب مطالب دبیران برای مجله بود، خب به طبع اگر مطلب دبیران از استاندارد های لازم برخوردار باشد، حق آنهاست که مطلبشان در مجله منتشر شود، اما اینکه من چند روز بررسی کردم و مطالبی از این عزیزان را در مجله دیدم که با وجود ایرادات فراوان در نگارش و تایپ در بهترین بخش مجله منتشر می شد، باعث شد تا حق را به دوستان وبلاگ نویسی بدهم که اعتراض کرده بودند.

اعتراض های خودم
بعد از اینکه من چنین موردی را دیدم، برای مدیر پارسی بلاگ اعتراضی نوشتم و این موضوع را به اطلاع ایشان رساندم، آقای فخری هم توضیحاتشون رو به صورت نظر برای آخرین مطلب وبلاگم نوشتند(یکی از دلایلی که از ایشون خوشم می آمد همین رسیدگی ایشان به انتقاد ها بود)
اما توضیحات ایشان نتوست من رو قانع کنه و دوباره توضیحات تکمیلی را در اعتراض به عملکرد برخی از دبیران برای ایشان ارسال کردم.
قبل از اینکه توضیح ایشان به من برسد، یکی از دبیران محترم به نام آقای امیر منصور معزی در مطلبی با عنوان "پاسخ به شبهاتی پیرامون پارسی نامه" (پیشنهاد میکنم این توضیحات رو بخونید) اقدام به توضیح در اعتراض های کاربران به عملکرد دبیران کردند.
توضیحات ایشون را کاملا مطالعه کردم و نه تنها قانع نشدم، بلکه بیشتر به عملکرد برخی از دبیران شاکی شدم، خواستم تا حصول نتیجه ادامه بدم و برای این اعتراضم به یک نتیجه برسم اما این توضیحات باعث شد که من از این تصمیم پشیمان شده و اقدام به خداحافظی کنم.

نتیجه
خودم چند نتیجه از این توضیحات گرفتم که مینویسم:
1- وبلاگ من تعطیل خواهد شد(خسته نباشم با این نتیجه گیری)
2- از اونجا که نمیتونم ننویسم، خواهم نوشت، اما در جایی دیگر(مثلا کجا؟)
3- از آنجایی که من قطره ای هستم در حال تبخیر آن هم در منطقه ای بارانی، تعطیلی وبلاگم که بازدیدش زوری به روزی 50 نفر هم میرسید هیچ ناراحتی پیش نخواهد آورد، مخصوصا اینکه روزی چند وبلاگ به این سرویس اضافه می شن(نکنه توقع داری ناراحت بشن ملت؟!!!)
4- مثل بقیه جاها، این انتقاد هم به هیچ نتیجه ای نخواهد رسید و رفتن من و شاید هم چند نفر دیگه هیچ تاثیری نخواهد کرد و باز هم همان آش و همان کاسه(حرف جدید بزن)
5- بسه دیگه این همه نتیجه گرفتم، دیگه باید رفت؛ فقط میتونم بگم که شاید جایی دیگر...(بابا این سبز سیدیه چرا انقدر ایراد بی خودی میگیرید؟!!!)