مردود

پریده دید عدو تا که رنگ و روى تو را
حواله داد به تیرش، گل گلوى تو را
تبسمى که شکفت از سه شعبه بر لب تو
نشان حرمله مى‏داد خلق و خوى تو را
صداى پارگى تارهاى حنجر تو
چو مشک پاره گدازد دل عموى تو را
نماز صبر به پشت خیام مى‏خواند
که دید دریم خون آخرین وضوى تو را
مگر نه خون تو بر آسمان پدر پاشید
که حق گواه دهد قصه‏ى گلوى تو را؟
مگوى بسته زبان تو زبان حق هستى
زمانه پى نبرد عمق گفتگوى تو را
قرار خویش ز کف مى‏دهد چو مى‏شنوم
سحر به باغ دل خسته عطر و بوى تو را