مردود

قدم های کوچکش را به سختی بلند میکند و به جلو میبرد، احساسم بهم میگه که امکان داره به زمین بخوره، نمیدونم چطور اما اون همچنان به پیش میره و  مثل قدم های اول با شور و هیجان به جلو حرکت میکنه، شاید پاهای اون قوی تر از اینه که نشون میده، شاید یه چیزی داره اون را به جلو میبره و از خودش اختیاری نداره اما مهم اینه که داره میره

بعد یه چند دقیقه ای که به این حال رفت میشینه و یه نگاهی به جلو میندازه، بندهای کفشش را محکم تر میکنه و با آستین لباسش عرق های روی صورتش را پاک میکنه، هنوز میره و امیدوار هم در حال حرکت کردنه، قدرت عجیبی داره، احساس میکنم که اون هیچ وقت به زمین نمیخوره.

دستش را توی دست باباش میده تا خستگیش کمتر بشه، شاید هم میخواد باباش با فشردن دستش بهش روحیه بده، یک ساعتی هست که دارن پیاده میرن، هنوز نرسیدن، هنوز گنبد مسجد را ندیدن، امروز را همش به این فکر بود که میخواد برای اولین بار پیاده به مسجد جمکران بره، دیشب را کلا نخوابید و همش فکر میکرد که آیا میتونه بره یانه، آیا خسته میشه و مجبور میشه که بره کول باباش یا نه خودش میتونه بره و تموم راه را به عشق امام زمان پیاده سپری کنه.

خسته شده اما هنوز داره میره، میخواد به خودش ثابت کنه که وقتی یه چیزیرو میخواد میتونه انجامش بده، میخواد به امام زمان(عج) عشق و ارادتش را ثابت کنه، میخواد به باباش بگه که من را از همین الان باید توی راه امام زمان(عج) قرار بدی، احمد همچنان میره و میره تا بالاخره چشماش از دور گنبد مسجد را میبینه، واقعا اگر نمیدید خستگیش میتونست جلوش را بگیره، داشت کم کم نا امید میشد اما دید گنبد را.

باباش خیلیتعجب کرده بود، هرجی توی راه بهش میگفت بیا کول من، میگفت میخوام خودم بیام، میگفت خسته نشدی؟ میگفت مگه آدم تو راه این مسجئ هم خسته میشه؟ احمد خسته نشد و رفت تا به مسجد رسید، با امام زمان عهد کرد که همیشه توی مسجد و برای امام زمان کار کنه، الانم که 51سالشه هنوز توی همون مسجده و به زائرا کمک میکنه.

احمد به قولش عمل کرد.