امروز صیح قبل ازاینکه راه بیفتم به سمت اداره نشسته بودم توی خونه و داشتم دعای ندبه را از تلویزیون گوش میدادم و همچنانکه گوش میدادم برای اولین بار معنی دعا را هم خوندم، یک مقداری حال من را عوض کرد، البته فکر میکنم من نوعی انقدر گناه کردم که با این دعا خوندن ها دگرگون نشم ولی خب یک مقداری شاید حدود یک ساعتی در مورد خطبه غدیر پیامبر فکر میکردم و با خودم میگفتم ما آدما عجب موجوداتی هستیما!!!از همون اول اسلام اگر نگاه کنیم، ولایت امام علی(ع) انقدر اهمیت داشت که پیامبر توی گرمای هوا در اون موقع سال کاروان را نگه داشت، دستور دادند جلو رفته ها برگردند و کسانی که جا مانده بودند برسند؛ اون روز همه دیدند که پیامبر امام علی(ع) را وصی و جانشین خودش معرفی کرد و همه هم با امام علی(ع) بیعت کردند، اما اون مردم کجا رفتند بعد اینکه پیامبر وفات کردند؟
واقعا اون مردم شرم نمیکردند توی ذهن خودشون ونمیگفتن که من خودم پیامبر را دیدم که دست علی(ع) را بالا برد، چرا باید با ابوبکر بیعت کنم؟
داشتنم این فکرا رو میکردم که یه نتیجه بیشتر نگرفتم و اونم اینکه من خودمم الان همینطورم، به خدا ما هم اگر اون موقع بودیم همون کار را میکردیم، قسم میخورم اگه ما توی جنگ صفین بودیم جزء خوارج بودیم، ما هم اگر زمان امام حسن(ع) بودیم با معاویه بیعت میکردیم، ما هم اگر زمان امام حسین(ع) بودیم با سزید بیعت میکردیم و روبروی امام حسین می ایستادیم و با ایشان میجنگیدیم.
البته همین الان هم ما از کوفیا بدتریما، به خدا برتریم، من الان که این را مینویسم اولین کسی را که مد نظر گرفتم خودمم؛ ما چه گلی به سرمون زدیم مثلا، مگه ما امام معصوم را در زمان خودمون نداریم، اینهمه دعا میکنیم آقا بیا آقا بیا،به خدا اگر آقا بیاد همه ما روبروش می ایستیم، من فکر کنم اگه آقا بیاد انقدر باهاش دشمنی میکنیم که آقا دیگه از هدایت ما نا امید بشن.
بابا بیایید به خودمون بیایم، تا کی میخوایم غفلت کنیم؟! بیاید بیدار بشیم.
با اینکه حتی خودمم که اینو دارم الان میگم چند دقیقه بعد دوباره یه گناه میکنم،ولی خدایا ما را بیدار کن.(آمین)
