این را توی پلاس یکی از دوستان نوشت(روح الله مهدوی) واقعا دیدم این جمله میتونه برابری کنه با چندین کتابی که خواستن بیان و این جمله را تبیین کنن برای همین هم گفتم بنویسمش توی وبلاگ که یه کتاب 3 خطی از این طریق هم منتشر بشه، امیدوارم استفاده کنید.
من برای این متن اسمی انتخاب کردم و به نظر من باید به این جمله بگیم کتاب سه خطی تبر و جنگل
هنگامی که تبر به جنگل آمد
همه ی درختان یک صدا فریاد زدند
"ای وای دسته اش از جنس ماست".
قدم های کوچکش را به سختی بلند میکند و به جلو میبرد،
احساسم بهم میگه که امکان داره به زمین بخوره، نمیدونم چطور اما اون همچنان به پیش میره و مثل قدم های اول با شور و هیجان به جلو حرکت میکنه، شاید پاهای اون قوی تر از اینه که نشون میده، شاید یه چیزی داره اون را به جلو میبره و از خودش اختیاری نداره اما مهم اینه که داره میره
بعد یه چند دقیقه ای که به این حال رفت میشینه و یه نگاهی به جلو میندازه، بندهای کفشش را محکم تر میکنه و با آستین لباسش عرق های روی صورتش را پاک میکنه، هنوز میره و امیدوار هم در حال حرکت کردنه، قدرت عجیبی داره، احساس میکنم که اون هیچ وقت به زمین نمیخوره.
امروز حس خوبی ندارم، همش دلم میخواد گریه کنم، اصلا نمیدونم چرا ولی دم نیمه شعبان که میشه هر سال همین مشکل را دارم؛ البته نه اینکه بخوام بگم عقیده دارم مثل بعضی از این مداحا توی جشنم باید گریه کرد اما....
من سال گذشته با یکی از عزیزان پارسی بلاگ که متاسفانه یادم نیست کی بود (ولی امیدوارم هرجا که هست موفق باشه) یه بحثی داشتیم در مورد اینکه چرا مردم توی اعیاد هم روضه خوانی میکنن.
